(По мотивам произведений Чеслава Милоша и Александра Пушкина) Не откровенен: Так погряз в быту, Коль расскажу, приоткрывая душу, Меня поймет, всяк сущий, кто в аду Здесь на земле. Но я молчу и трушу. Таких как я По городам не счесть: Тот - обездоленный, там - нищий, этот - болен… Но я молчу, оберегая, верно, честь. Упрям ли в этом, Или так – неволен? Кругом же – плач, Стенания взахлёб, Стон о несчастьях, а в страданьях - визги… Но я молчу и, потирая лоб, В том убежден, Что сетования низки. Я знаю, Что страдающий – правдив, Но цель сочувствия, бесспорно, входит в моду, Не жалуйся! Тем ложь опередив, Цени достоинство Всем жалостям в угоду. PRZEPIS Tylko nie wyznania. Własne życie tak mnie dojadło,że znalazłbym ulgę opowiadając o nim. I zrozumieliby mnie Nieszczęśnicy, a ilu ich! Którzy na ulicach miast chwieją się, półprzytomni czy pijani, Chorzy na trąd pamięci i winę istnienia. Więc co mnie powstrzymuje? Wstyd,że moje zmartwienia nie są dość malownicze?Albo przekora? Zbyt modne są jęki, nieszczęśliwe dzieciństwo, uraz i tak dalej. Nawet gdybym dojrzewał do skargi hiobowej,lepiej zamilczeć, Pochwalać niezmienny porządek rzeczy. Nie , to co innego nie pozwala mi mówić. Kto cierpi, powinien być prawdomówny.Gdzież tam, Ile przebrań,ile komedii,litości nad sobą! Fałsz uczuć odgaduje się po fałszu frazy. Zanadto cenię styl, żeby ryzykować.