Ты яблыню старэнькую прыпомні, Як дзённым хараством красуе квецьце: як песьцяць яго сонечныя промні, і бавіць дурасьліва цёплы вецер. Аднак салодкі водар не насыціць, І прыгажосьць у змроку не зазьзяе. Цьвіце, але бяз сэнсу ды карысьці, бо толькі пра спакой уласны й дбае. А іншую гісторыю паслухай: Ці бачыш сьціплы яблык недасьпелы? Вось хутка ён, з пакораю і скрухай, упаўшы на зямлю, загіне сьмела. Яго ягня галоднае прыдбае, а потым зерне разьнясе па сьвеце. Каб захаваць таго, які канае, ці даць жыцьцё, мо' варта і памерці?..