Што мы бачым, заплюшчыўшы вочы? Ці ня цемру халодане ночы? Ці ня змрок нявымоўнае стомы? Ці ня бездані дух нерухомы? Што мы бачым, схіліўшы павекі? Адкажу табе: кволае рэха, Той слабы адгалосак імгненьня, Што цягнулася перад стварэньнем, Той нябыт, што лунаў перад Словам, Той празрысты нябыт, вечна новы, Што меў Духа ў абдымках бяздоньня І для сьвету стаў мілым улоньнем. Затрымайся ж у ім на хвіліну, І пачуй ціхі шэпт, поўны сілы, І адчуй усю дробнасьць зямнога Перад веліччу Вечнага Бога.