Трываючы ў смутку і жалю, штогод, Ідзе ў Курапаты здранцьвелы народ, Ідзе і нясе за плячыма крыжы, Нямых абаронцаў нябачнай мяжы. Мяжы між нябытам і цудам быцьця, Між безданьню сьмерці і дрэвам жыцьця. Жывыя ідуць да братоў няжывых, Да тых, хто спачыў, да малых і сівых, Бо кліча іх мора братэрскай крыві, - То кроў беларуса, кроў роднай зямлі, Мая і твая, што ліецца наноў, Няспыннай ракою нявінная кроў. Тут волі прагненьне і дух малады Атручаны подыхам сьмерці гнілым. Той жудасны подых ня вынішчыць час, А ісьціну людзі схаваюць ня раз. Бо хочуць сказіць, назаўжды растаптаць, Маўчаньня пячаткай яе зганьбаваць... Дык не забывайма ж навекі з табой Айцоўскага краю ахвяры сьвятой.